قار قار قار !باز یاد خاطراتش افتاد . وقتی کلاغا می اومدن و به اون حمله ور

میشدن . او کلاغا رو دوس داش . آوازشون رو بهترین آواز دنیا میدونس . به

روشون همیشه لبخند میزد . اما...

اما اونا لبخندش رو نمیدیدن . وقتی بهش نوک میزدن قلقلکش میگرفت.

قهقهه هاش همیشه بی صدا بود . نمیدونه الآن چند روزه چند ماهه یا چند

ساله که دیگه کلاغا نمیان . نمیدونه چند بار خورشید طلوع کرده و چند بار

ماه . الآن خورشید رو خیلی کم میبینه آخه یه چیز خیلی بزرگ جلوش رو

گرفته ! یه چیز سنگی !دیگه صدای قارقار به تاپ تاپ و بعد هم صداهای

خشن دیگه تبدیل شد . دیگه نمیدونه خنده چه رنگیه . دیگه دور و برش همه

خاره ! هر روز احساس میکنه اون کوه بزرگ رو سرش خراب میشه . بیچاره !

بیچاره مترسک که دیگه باید تو این بیابون بمونه تا یه روز باد اونو با خودش

ببره و به جایی که شاید دوباره یه مزرعه باشه برسونه . بیاین براش دعا

کنیم !

۲۶|۷|۸۸